چرا استفاده از دستبند بیمار در بیمارستان ها مهم است؟

چرا استفاده از مچ بند بیمار در بیمارستان ها مهم است؟

گزارش استفاده از دستبند بیمار در بیمارستان ها

در اکثر مؤسسات مراقبتهای بهداشتی دنیا، دستبند بیمار دارای بارکد نیست و این امر موقعیتی ایجاد می‎کند که اطلاعات بیمار به صورت دستی در یک پایگاه داده یا سیستم اطلاعاتی خدمات درمانی تایپ شود و باعث رخدادن تعداد قابل ملاحظه‎ای از خطاها ‎شود.

با توجه به آمار خطای صادر شده توسط سازمان ملی ایمنی بیمار (NPSA) کشور انگلستان و کمیسیون مشترک اعتبار بخشی سازمان های بهداشتی ایالات متحده (JCAHO) و با توجه به این واقعیت که این خطاها عمدتا قابل پیشگیری هستند، ایمنی بیمار برای سازمان های بهداشتی، دارای اولویت بیشتری خواهد بود. هر دو موسسه NPSA و JCAHO دستورالعمل ‎هایی برای بهبود بخشیدن به شیوه شناسایی بیماران صادر کرده اند.

شناسایی یک بیمار با یک مچ بند دارای بارکد در هنگام پذیرش، اولین قدم برای بهبود پردازش دقیق بیمار است.

بررسی های جاری نشان می دهد که برای برخی از بیمارستان ها، مچ‎بند های بیمارستانی هرچند بدون اشکال نبوده اما باعث ایجاد اختلافات آماری در کاهش اشتباهات، بهبود ایمنی بیمار و بهینه سازی زمان و رضایت کارکنان شده است.

اکثر ما دستبند های بیمارستانی را دیده ایم. برخی از ما آنها را پوشیده ایم. به پذیرش بیمارستان می روید و از آن پس توسط یک دستبند دارای بارکد شناسایی می‎شوید، درست است؟ شاید!

به گفته دکتر رابرت واکتر و کاوه شجاع نیا در مرکز پزشکی سان فرانسیسکو دانشگاه کالیفرنیا، کمتر از 2 درصد از بیمارستانهای ایالات متحده دارای سیستم های بارکد هستند.

یکی دیگر از صنایع داخلی برآورد می کند که این آمار در حدود “10٪ تا 12٪” است. دستبند بیمار “در اکثر مؤسسات مراقبت بهداشتی ایالات متحده” دارای بارکد نیستند و این قضیه موقعیتی را به وجود می ‎آورد که در آن داده‎های بیماران به صورت دستی در یک پایگاه داده‎ یا سیستم اطلاعاتی خدمات درمانی تایپ می شوند و مقدار زیادی خطا به وجود می ‎آید.

سازمان ملی ایمنی بیمار (NPSA) بریتانیا گزارش داد که بین نوامبر 2003 تا ژوئیه 2005، 236 مورد گزارش در مورد “حوادث مربوط به ایمنی بیمار و اشتباهات مربوط به گم شدن مچ ‎بندها و یا مچ‎بند های با اطلاعات نادرست” دریافت کرده است.

NPSA همچنین گزارش داد که اشتباهات در انگلستان و ولز بطور سالانه باعث ایجاد 572000 مورد “حوادث مربوط به ایمنی بیمار” و در نتیجه باعث رخ دادن حدودا 840 مورد مرگ و میر می شود. گزارش سالانه موسسه پزشکی (IOM) در سال 1999 تخمین زده است که به علت خطاهای پزشکی، سالانه 98000 نفر در بیمارستان های ایالات متحده از بین می ‎روند.

(با این حال، تصور عمومی بر این بود که تا سال 2005، این دست از مرگ و میرها بیش از حد مورد توجه قرار گرفته بودند).

این واقعیت که این اشتباهات عمدتا قابل پیشگیری هستند، ایمنی بیمار را تبدیل به یک اولویت برای سازمان های بهداشتی کرده است. در پاسخ به گزارش سازمان بین المللی مهاجرت، کمیسیون مشترک اعتبار بخشی سازمان ‎های بهداشتی (JCAHO) اهداف ملی ایمنی بیمار (NPSG) را که تقریبا 15000 سازمان مجاز به دنبال کردن آن هستند، بطور سالانه صادر می ‎کند.

“بهبود در دقت شناسایی بیمار” یک هدف اولیه باقی می‎ ماند و نیاز به استفاده از “حداقل دو مشخصه مربوط به بیمار هنگام مهیا نمودن مراقبتها، درمان، و خدمات” دارد. این شناسه ها می توانند هنگام قرار گرفتن روی یک مچ ‎بند در مکان یکسانی قرار بگیرند.

JCAHO بیان می کند که “شیوه ‎ای از بارکدگذاری که حاوی دو یا چند شناسه خاص شخص باشد (به غیر از شماره اتاق) با این الزام مطابقت دارد”.

همچنین، در ماه نوامبر سال 2005، NPSA یک بیانیه با عنوان “عملیات ایمن تر” را صادر کرد که معیارهای خاصی را برای اطمینان از اینکه تمام مچ بندها توسط تمام بیماران بستری شده در بیمارستان استفاده شده‎اند، توصیه می‎کند. به همراه قید نمودن اظهارات نمایندگی آژانس که “بارکدگذاری در حال حاضر بهترین تکنولوژی برای جلوگیری از عدم نظم است”. یک سال بعد، بررسی سیستم انتشار آلارم‎های ایمنی نشان داد که 90 درصد موارد رعایت شده است.

اساس بارکد گذاری و فراتر از آن

شناسایی یک بیمار با یک مچ بند یا دستبند بیمار دارای بارکد در هنگام پذیرش، اولین قدم برای بهبود پردازش دقیق بیمار است. هنگامی که مچ بند در جای خود قرار دارد، دستورالعمل های تست و دارو، نمونه ها، روش های پزشکی و حتی صدور صورت حساب، پتانسیل بسیار پایینی برای خطا دارند.

برای مثال، روند ارائه دارو به بیمار ممکن است شامل پرستارانی باشد که مچ‎ بند بیمار را اسکن می ‎کنند، در مخزن دارویی بخش، روی داده ها نظارت می ‎کنند (یا آنها را وارد مخزن می‎کنند) و سپس شناسه‎ی خود را اسکن می‎نمایند. هر اقدام بر روی پرونده اداری الکترونیکی پزشکی ثبت شده و مستند می شود.

“پنج صحیح” :

1. بیمار صحیح
2. داروی صحیح
3. دوز صحیح
4. زمان صحیح
5. روش صحیح اداره کردن

بر روی بستر تأیید می‎شود و به جلوگیری از خطاهای تجویز دارو کمک می ‎کند.

چنین مچ‎ بند هایی می توانند فراتر از اصول بارکد گذاری برای شناسایی بیمار، فعالیت های دیگری، از جمله انتقال خون، را نیز ساده ‎تر کنند.

در سال 2002، گزارش سالانه خطرهای جدی مربوط به انتقال خون (SHOT)، ارزیابی وسایل انتقال خون کامپیوتری و استفاده از تکنولوژی بارکد را برای تایید اینکه خون صحیح مصرف شده است توصیه نمودند.

SHOT گزارش داد که از سال 1996 تا 2005، 22 مورد مرگ و میر و 94 مورد شیوع امراض مهم ناشی از انتقال نادرست اجزای خون به وقوع پیوسته است. گروه هماتولوژی در بیمارستان های آکسفورد رادکلیف در انگلستان سیستم مدیریت الکترونیکی انتقال خون را که شامل شناسایی بیمار توسط سیستم بارکد است، آزمایش نموده و در حال حاضر اجرا می‎کنند.

مچ بندهایی که بارکدهای دو بعدی دارند، نام و نام خانوادگی، تاریخ تولد، جنسیت و شماره بیمارستان ها را شامل می‎شوند. قبل از تجویز خون، یکی از کارکنان با استفاده از کامپیوتر دستی، یک سری بررسی‎ها و اسکن ها را بر روی بارکد های موجود روی مچ بند و روی خون انجام می‎دهد.

اگر خون مطابقت نداشته باشد، کامپیوتر هشدار می دهد. از مزایای متعدد این تکنولوژی می‎توان به کاهش زمان و تعداد کارکنان درگیر در فرایند انتقال خون اشاره نمود.

قبل از اجرای این تکنولوژی، دو نفر از کارکنان دو مچ بند را بررسی می‎کردند و 27 مرحله را دنبال می‎نمودند. در حال حاضر، یکی از کارکنان یک مچ بند را بررسی می کند و 16 مرحله را دنبال می‎نماید.

جمع آوری و شناسایی نمونه همچنین می تواند با ارائه یک روش تضمین کیفیت برای ردیابی نمونه، بهبود یابد. برای اطمینان از این که هنوز نمونه‎ای گرفته نشده است، یک پرستار دستبند بیمار را اسکن می‎کند و از طریق رایانه مورد بررسی قرار می‎گیرد که هنوز یک نمونه گیری مورد نیاز است.

همانطور که نمونه‎ها گرفته می شوند، فلبوتومیست(خون گیر)، درمانگر تنفسی یا پرستار (اگر نمونه، یک نمونه خون گازی باشد) از یک جمع آوری کننده اطلاعات (PDA) یا بارکد خوان استفاده می ‎کنند تا شناسه بیمار و لوله نمونه یا نوار گازی خون از پیش بارکد شده را در کنار تخت، برای کاهش خطر شناسایی نادرست، اسکن نمایند.

سپس نمونه بارکد شده به آزمایشگاه منتقل می شود و مورد آزمایش قرار می‎گیرد.

هنگامی که نتایج آزمایش ها در دسترس هستند، اسکنر سیستم بارکد حتی می‎تواند داده های بیمار را به کامپیوتر بیمارستان منتقل کند، در نتیجه مدارک پزشکی بیمار به روز رسانی می‎شوند. این امر گام اضافی ورود دستی اطلاعات توسط یک پرستار را حذف نموده و باعث بهبود دقت و صرفه جویی در وقت می شود.

مچ بندهای دارای بارکد همچنین می توانند این قابلیت را برای کارکنان ایجاد کنند که بتوانند کدها و اطلاعات مربوط به بیماران را اسکن و وارد سیستم کامپیوتری نمایند و به این ترتیب به جای داده های دستی که بعدا وارد سیستم می‎شوند، ضبط اطلاعات را بهینه نمایند.

مزایای بارکد

مچ بندهای دارای بارکد بطور بالقوه می‎ توانند برای شناسایی بیمار در تنظیمات مختلف از جمله اتاق عمل و بانک خون، برای حفاظت از نوزادان در بخش های زنان و حفاظت از شیر مادر در شیرخوارگاه ها و پیشگیری از وقوع حوادث در بخش های اطفال استفاده شوند.

این امر به پرستاران، پرسنل آزمایشگاهی، پزشکان و سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی اجازه می دهد تا بتوانند نسبت به ورودی به صورت دست خط یا ورودی با صفحه کلید، داده ها را بطور موثرتری بررسی کنند. در مقام مقایسه، خطاهای ورودی از طریق بارکد “کمتر از یک بار در هر 3 میلیون اسکن” رخ می دهد.

بارکد ها می توانند اطلاعات بیشتری نسبت به متن‎های سنتی داشته باشند، در حالی که بارکد های دو بعدی حاوی داده های حتی بیشتر از نسخه های سنتی و چندخطی هستند. آنها را می توان به صورت مستقیم بر روی مچ بند متصل کرد و یا برای اولین بار بر روی یک برچسب چاپ و سپس به صورت دستی روی یک باند منتقل نمود.

بررسی های جاری نشان می دهد که برای برخی از موسسات، مچ بندهای دارای بارکد، باعث ایجاد اختلاف آماری در کاهش اشتباهات، بهبود ایمنی بیمار و بهینه سازی زمان و رضایت کارکنان شده اند.

یک تیم بالینی در بیمارستان عمومی ماساچوست در بوستون، ایالات متحده، با هدف استفاده از دستبندهای بیمارستانی برای شناسایی دقیق و خودکار هر بیمار تاسیس شد. در این بیمارستان مچ‎بندهای بارکد شده یک و دو بعدی، آزمایش و سپس اجرا شدند.

تغییرات در مچ‎بند ها شامل فونت، محتوا و فرمت نمایش داده های دموگرافی(جمعیت شناسی) بیمار می‎شد. هفتاد و هفت بیمار تحت آزمایش، میانگین طول بستری شدن6.2 روز داشتند. هنگام ثبت شناسه بیمار قبل از تست، ورودی دستی به میزان 1.2٪ دارای خطا بود.

استفاده از مچ بندهای دارای بارکد در طول آزمایش این میزان را به 0٪ کاهش داد. پس از آزمایش، بازگشت به دسته های قبلی، یعنی حالت بدون بارکد، میزان خطا را به 1.5٪ افزایش داد. مچ بند های قبلی نیز دارای نرخ خطای 4.1٪ در مقایسه با 0٪ مربوط به مچ بند های دارای بارکد بودند.

نتایج گلوکز سنجی آزمایش، نرخ خطا را پس از آزمایش 35 بیمار با 158 نتیجه گلوکز سنجی 0.0٪، نشان داد.

بعد از آن این تیم شروع به تلاش های نهادینه‎ای برای استانداردسازی ساختار اطلاعات موجود در بارکد مچ بندهای دو بعدی نمود تا اطلاعات ضروری را بتوان برای کاربردهای مختلف از جمله مدیریت دارو، پمپ های IV هوشمند و ماشین های EKG، شناخت و به اشتراک گذاشت.

رویال برمپلتون و هارفیلد تراست در لندن، که سالانه حدود 25000 بیمار را می‎پذیرد، پیش بینی کرد که مشکلات ناشی از اشتباهات درمورد بیماران در حداقل 1٪ (250) از پذیرشها وجود داشته باشد. حداکثر 30٪ (7500) از بیماران، در طول تمام یا بخشی از اقامتشان، مچ‎بند را نمی‎پوشند.

در سال 2005، با توجه به نگرانی در مورد حجم نمونه های دارای لیبلهای غلط دریافت شده در آزمایشگاه و مشکلات مربوط به شناسایی دقیق بیماران، یک تیم چند رشته‎ای متشکل از اعضای بخش پرستاری، آزمایشگاه، خدمات بیمار، تکنولوژی پزشکی و فناوری اطلاعات، استفاده از دستبند بیمار چاپی تولید شده از یک منبع داده‎های معتبر را، به سیستم مدیریت بیمارستان توصیه نمودند.

داده های دستبند بیمار شامل اطلاعات دموگرافیک قابل خواندن با چشم (نام و نام خانوادگی، تاریخ تولد، جنسیت و شماره بیمارستان) همراه با بارکد شماره بیمارستان بود که اجازه ادغام شدن با خدماتی از قبیل داروخانه، انتقال خون و آسیب شناسی را می داد. در آن زمان بیش از پیش توصیه می‎‎شد که مچ بندهای نوشته شده با دست، از دور خارج شوند.

قبل از دسامبر 2002، ورود دستی داده‎های مربوط به بیماران در بیمارستان سنت لوک در کانزاس سیتی، میسوری، باعث ایجاد خطاهای شناسایی به میزان 12.4٪ و 400-500 موردگلوکز خون ناشناخته از مجموع 12000 مورد آزمایش گلوکز انجام شده در ماه شد.

پس از اینکه ابتکاراتی همچون دستبند بیمار و یک پلت فرم برای مدیریت اطلاعات جدید به اجرا درآمدند، خطاهای شناسایی بیماران از 4/12 درصد به 0.18 درصد در هر ماه کاهش یافت. نتایج گلوکز خون ناشناخته نیز از 400 تا 500 مورد به 6 مورد در ماه در طی 18 ماه کاهش یافت.

بیمارستان پورتیونکولا نیز در شهرستان گالویل ایرلند خواستار فرآیند خودکار شناسایی بیمار شد تا به کاهش خطاها کمک کند. قبل از اتوماسیون، پرستاران بخش، داده ها را از پیشینه پزشکی بیمار جمع آوری کرده و مچ‎بند را بصورت دستی می‎نوشتند.

از آنجا که دستبند های نوشته شده بصورت دستی ممکن است اشتباه خوانده شود، آسیب دیده یا از بین برود، مچ‎بندهای دارای بارکد شده با نام بیمار، جنسیت، تاریخ تولد و شماره بیمارستان معرفی شدند. پس از یک محک موفق، این مرکز قصد دارد از مچ‎بندهای بارکد برای تمام بیماران بالغ استفاده کند.

اشکالات بارکد، روند پذیرش آن را کند می‎کند

با همه اینها، در عمل، معایب بارکد ها “باعث آهسته بودن پذیرش آنها در محیط مراقبتهای سلامت شده اند”.

هنگامی که رنر و همکارانش مچ‎بندهای بیماران را بررسی کردند، دریافتند که برخی از شرکت کنندگان در مطالعه، یک نوع سیستم تشخیص بیمار را که دارای مچ‎بندهای بارکد شده بوده اجرا نموده و با استفاده از این سیستم توانسته‎اند با موفقیت خطا را کاهش دهند. با این حال، تنها چند بیمارستان تا اواسط سال 2004 این سیستم ها را اجرا کرده بودند.

بدیهی است، برچسب بارکد کاغذی می تواند پاره ، چروک و یا جدا شود، و در نتیجه اسکن نادرست باشد. به منظور اسکن نمودن بارکد، مراقبین نیاز به دسترسی مستقیم به دستبند دارند، که ممکن است به معنی برهم زدن خواب یک بیمار باشد. کدهای خطی یا یک بعدی، فقط به تعداد محدودی از کاراکترها اجازه رمزگذاری می دهند.

چنین محدودیت هایی، تمایلی برای استفاده از روش های جایگزین برای شناسایی بیمار ایجاد کرده اند. یکی از این روشها شناسایی رادیوفرکانسی (RFID) است.

روش RFID با وجودی که هنوز هم در حال تحول است، مزایای خاصی نسبت به سایر تکنولوژی های شناسایی خودکار دارد، از جمله ذخیره سازی تقریبا بی حد و حصر، دوام، و از آنجا که می توان از طریق ملافه ها و لباس ها اسکن کرد، نیازی به ایجاد اختلال در آرامش بیمار نیست.

چه آینده ای دارد؟

اداره کیفیت بهداشت و درمان وزارت بهداشت لندن فناوری بارکد را یک ابزار ارزشمند می داند، اما هشدار می دهد که بارکد اسکن هرگز نباید جایگزین ارتباط بین بیمار و مراقب شود.

البته مچ ‎بندهای بیمارستانی بدون خطا نیستند، اما به نظر می رسد “به مراتب بهتر از ورود دستی اطلاعات بیمار باشند”. همانطور که در مورد یک صنعت داخلی گفتیم، “ظرف مدت 5 سال، میزان استفاده از بارکد های بیمارستانی بین 80 تا 90 درصد خواهد بود”.

فن آوری های شناسایی اتوماتیک مانند بارکدگذاری، “توانایی چشمگیری در بهبود” مستندات و پروسه های شناسایی مراقبت های بهداشتی دارد. دست ‎بند بیمار با اهداف حیاتی برای بهبود ایمنی بیمار، کاهش اشتباهات پزشکی و ساده سازی عملیات، می توانند دقیقا همان چیزی باشند که دکتر دستور داده است.

از کجا دستبند بیمار یا مچ بند بیمار تهیه کنیم؟ از کجا پرینتر مخصوص چاپ دستبند بیمار را تهیه کنیم؟

آوند پرینتر نماینده فروش دستبند یا مچ بند بیمارستانی در سایز های بزرگسال و نوزاد می باشد. پیشنهاد می کنیم به بخش تجهیزات اداری – پزشکی مراجعه کرده یا با ما تماس بگیرید.